ΡΑΜΑΝΤΑΝ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ!

Kasım 2006

Μετά τη δύση του ήλιου στις 23 Σεπτεμβρίου 2006 αρχίζει ο ιερός μήνας Ραμαντάν[1] του 1427 έτους από Εγίρας. Ανάμεσα στους Μουσουλμάνους του πλανήτη η ευχή ‘Ραμαντάν Μουμπάρακ!’, (ευλογημένο Ραμαζάν!), θα μεταδίδεται από στόμα σε στόμα ζεσταίνοντας τις καρδιές των πιστών, κάθε φυλής, κάθε γλώσσας, χωρίς διάκριση εθνικής καταγωγής ή υπηκοότητας, καλύπτοντας με την ευχή της ευλογίας κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στην εποχή της πληροφορίας και της επικοινωνίας, δυστυχώς παραμένουν όρθια τα οχυρά που κρατούν άγνωστο το γείτονά μας, μόνο και μόνο γιατί δεν είναι όμοιος με μας. Έτσι λοιπόν, στην Κομοτηνή ή στην Ξάνθη, υπάρχουν Χριστιανοί, αλλά και Μουσουλμάνοι, που αγνοούν το Μουσουλμάνο ή τον Χριστιανό γείτονά τους. Δεν θέλουν να τον γνωρίσουν από προκατάληψη. Η εκούσια άγνοια έχει αλλοτριώσει τόσο τη συνείδησή τους, που πεισματικά αρνούνται να αποδεχθούν την ύπαρξη του αντικειμενικά οικείου, διότι είναι ο Άλλος, ο Ξένος, ο Διαφορετικός….

Τούτο το σημείωμα έχει γραφεί κυρίως για τον Χριστιανό αναγνώστη των σελίδων του περιοδικού, που μολονότι είναι άνθρωπος καλής θέλησης, εντούτοις σε ζητήματα που αφορούν το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους που ζουν ανάμεσά μας, διαθέτει ελάχιστες έως μηδενικές γνώσεις και κουβαλά στο υποσυνείδητό του, ως συμπλεγματικό βάρος, ένα σύνολο στρεβλών πληροφοριών που ταυτίζουν το Μουσουλμάνο με τον Τούρκο, ο οποίος δυστυχώς δεν έπαυσε ν’ αποτελεί ‘διαχρονικό αρνητικό αρχέτυπο’ για τον Έλληνα Χριστιανό Ορθόδοξο….

Το Ραμαζάνι είναι ο ένατος μήνας του σεληνιακού μουσουλμανικού ημερολογίου και σηματοδοτεί την ευλαβική ανάμνηση της αποκάλυψης του Ιερού Κορανίου προς την ανθρωπότητα, για τούτο και είναι ιερός μήνας για όλους τους Μουσουλμάνους. Κατά τη διάρκειά του από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου όλοι νηστεύουν, απέχοντας από τροφή, πόση υγρών, από το κάπνισμα. Σε χώρες που ο μουσουλμανικός πληθυσμός είναι πολυπληθής, στη διάρκεια της ημερήσιας νηστείας η κοινωνική ζωή είναι νεκρωμένη ή στο έπακρο υποτονική. Στα τζαμιά και στα μετζίτια συναθροίζονται πιστοί, όχι μόνο για τη συμμετοχή τους στις καθιερωμένες προσευχές, αλλά προς αναζήτηση ησυχίας και σιωπής, είτε χάριν περισυλλογής, είτε χάριν μελέτης του Ιερού Βιβλίου.

Κατά το Ισλάμ, το Ιερό Αχειροποίητο του Θείου Λόγου είναι το Ιερό Κοράνιο[2], που εν-τυπώθηκε σε ανθρώπινη γλώσσα (αραβική), μετά από αποκάλυψη μέσω του Αρχαγγέλου Γαβριήλ προς τον Προφήτη Μοχάμεντ, ας τον καλύπτει η ειρήνη του Θεού. Οι Μουσουλμάνοι σέβονται ιδιαίτερα τους ιερομνήμονες του Κορανίου, τους χαφίζ. Είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν από μνήμης όλο το ιερό κείμενο του Κορανίου, όχι μηχανιστικά αλλά ενσυνείδητα[3].

Στην πνευματική ζωή, πίσω από τα φαινόμενα υπάρχουν φυλαγμένοι πολύτιμοι θησαυροί. Όπως λέχθηκε, το ιερό Κοράνιο εντυπώνει τον Αρχέτυπο Λόγο του Θεού σε γλώσσα προσιτή στους ανθρώπους. Η αποκάλυψη, ή κατά μίαν άλλη άποψη η κάθοδος του Κορανίου στα πλαίσια του χρόνου και του χώρου της ιστορίας γιορτάζεται κατά κύριο λόγο με νηστεία. Η απόλυτη νηστεία που τηρούν οι Μουσουλμάνοι κατά τη διάρκεια του ημερήσιου κύκλου του ήλιου το μήνα Ραμαντάν, κατά την γνώμη μου, αναδεικνύει την κένωση του πιστού, προκειμένου να πληρωθεί η ύπαρξή του από τον Θείο Λόγο και να εναρμονισθεί με την αποκαλυφθείσα Θεία Βούληση. Η αξία του Κορανίου ως εκδοτικού αποτελέσματος μόνο, αν δε γίνει σπόρος στη βάση της ύπαρξης του ανθρώπου για να καρπίσει αγιότητα, εύλογα μπορεί να αμφισβητηθεί. Η ιερότητα του Κορανίου δεν βρίσκεται στις χάρτινες σελίδες του, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να φθαρούν, αλλά σε όσα περιέχονται ανάμεσά τους, που είναι αχειροποίητα και άφθαρτα και βρίσκουν κατάλυμα αποκλειστικά στην καρδιά του ανθρώπου!
Οι χαφίζ μπορούν να ψάλλουν το ιερό Βιβλίο, όχι από μνήμης, με την έννοια της εγκεφαλικής λειοτυργίας, αλλά από καρδιάς. Τούτο είναι το σωστό. Οι χαφίζ είναι σεβαστοί ανάμεσα στους πιστούς, όχι γιατί επέτυχαν κάτι δύσκολο και κοπιαστικό, αλλά γιατί βιώνουν φανερά εκείνο που καλείται να βιώσει κάθε πιστός Μουσουλμάνος, τη φύλαξη του αχώρητου Λόγου του Θεού μέσα στα φύλλα της ανθρώπινης καρδιάς….

Όσοι Χριστιανοί ζουν την περιπέτεια της αγίας πίστης τους, έχοντας επίγνωση πως το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει όπως ο άνεμος[4], αν έστω για πρώτη φορά στη ζωή τους, φέτος, ψελλίσουν στο Μουσουλμάνο γείτονά τους την ευχή «Ραμαντάν Μουμπάρακ», με δύναμη και χαρά από καρδιάς, είμαι βέβαιος πως θα νιώσουν πλουσιότεροι και θ’ αποδιώξουν τη μιζέρια της αποξένωσης από τον Άλλο, τον Άγνωστο…. Έμπρακτα θα λυτρωθούν και θα βιώσουν τη μετάνοια, από το μάλλον ασυνείδητο αμάρτημα[5] της μέχρι τούδε αποστροφής τους της άγιας εικόνας του Κυρίου, δηλαδή του προσώπου του συνανθρώπου.

Μήπως, με την ευκαιρία όσων γράφονται σε τούτο το κείμενο θα άξιζε να ξαναδιαβάσουμε την παραβολή του Ιησού Χριστού για τον ‘καλό Σαμαρείτη’, όπως σώζεται στο ιερό Ευαγγέλιο του αγίου Λουκά (κεφάλαιο 10, εδάφια 25 έως 38) ή την φοβερή παραβολή της ‘τελευταίας κρίσης’ στο Ευαγγέλιο του αγίου Ματθαίου (κεφάλαιο 25, εδάφια 31 έως 41); Θα ήθελα να παρακαλέσω τους αναγνώστες που θα σπεύσουν ν’ ανοίξουν την Καινή Διαθήκη για να διαβάσουν τα προηγούμενα κομμάτια να κάνουν τον κόπο να διαβάσουν πολλές φορές ένα μικρό απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του αγίου Ματθαίου (κεφάλαιο 7, εδάφια 21 έως 23), όπου ο ίδιος ο Χριστός δίνει τα χαρακτηριστικά του αληθινού μαθητή Του.

Όσοι Χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, τούτη την περίοδο του Ραμαζανιού θα τολμούσαν να πάρουν μέρος σ’ ένα ιφτάρ, το δείπνο που παρατίθεται κατά το έθιμο στα τζαμιά μετά τη δύση του ήλιου, θα είχαν την ευλογημένη ευκαιρία να ξαναζήσουν σ’ ένα περιβάλλον πρωτοχριστιανικής Αγάπης!
Ραμαντάν Μουμπάρακ σε όλους μας λοιπόν. Αμήν.
2006

[1] Η αραβική διατύπωση. Στην τουρκική γλώσσα λέγεται Ραμαζάν, από όπου και η ελληνική εκφορά ‘το Ραμαζάνι’.
[2] Η λέξη ‘Κοράνιο’ αποτελεί μια κατά προσέγγιση μεταγραφή στην ελληνική γλώσσα του αραβικού ‘qur’an’, που ως ουσιαστικό προέρχεται από το ρήμα ‘qara’a’, που στα σύγχρονα αραβικά χρησιμοποιείται για να αποδώσει την έννοια του «διαβάζω» ή «αποκωδικοποιώ», υποδηλώνοντας μια ενέργεια με αντικείμενο ένα γραπτό κείμενο. Για τούτο και η λέξη ‘Κοράνιο’, ‘Κουράν’ (Qur’an) συνήθως μεταφράζεται ως ‘Βιβλίο’.
[3] Η μηχανιστική απομνημόνευση ενός κειμένου είναι η γνωστή ‘παπαγαλία’ που χαρακτηρίζει τους μαθητές που στερούνται κριτικής σκέψης.
[4] Ευαγγέλιο του Ιωάννη 3:8.
[5] Όποτε τελείται η θεία λειτουργία της ευχαριστιακής σύναξης στις ορθόδοξες εκκλησίες ο λειτουργός απαγγέλλει την ακόλουθη ευχή μετανοίας: «υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων». Το αμάρτημα της αποστροφής του οποιουδήποτε ανθρώπου, της άρνησης της εικόνας του Θεού σ’ αυτόν, επειδή είναι ο Άλλος, ο Διαφορετικός, ο δήθεν Ξένος, ο ετερόδοξος ή ο άπιστος, στις πιο πολλές περιπτώσεις μάλλον είναι αγνόημα των λαϊκών, για το οποίο η ευθύνη βαραίνει άλλους….