ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΠΙ ΘΥΡΑΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ...

Azınlıkça
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2007
Γ. ΔΟΥΔΟΣ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΠΙ ΘΥΡΑΙΣ
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ
ΜΕ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Έχω τη γνώμη ότι σε μια δημοκρατική πολιτεία, που εκφράζει μια φιλελεύθερη και ανοικτή κοινωνία πολιτών, όπως προβάλλεται αυτή η αξίωση στην εποχή μας, θα είναι περιττό να μιλούμε για μουσουλμανική ή τουρκομουσουλμανική, όπως προτιμούν ορισμένοι, μειονότητα στη Θράκη ή για οποιαδήποτε άλλη μειονότητα, εθνοτική, γλωσσική, πολιτιστική κ.ά., στην Ελλάδα. Για τον πολύ απλό λόγο, ότι σε μια δημοκρατία που εξελίσσεται και διευρύνεται συνεχώς, προσβλέποντας στη στερέωση ανοικτής κοινωνίας πολιτών, δεν θα υπάρχουν περιθώρια, ούτε για πλειονότητες, ούτε για μειονότητες. Όλοι οι πολίτες, χωρίς διάκριση θρησκείας, εθνοτικής ή φυλετικής καταγωγής, μητρικής γλώσσας και πολιτιστικής ιδιοπροσωπείας, θα απολαμβάνουν ακώλυτα τα ανθρώπινα και τα πολιτικά τους δικαιώματα, με αυτονόητο το σεβασμό σε χαρακτηριστικά ιδιαιτερότητας ορισμένων ομάδων ή κοινοτήτων πληθυσμού. Ο θεσμικός σεβασμός και η αποδοχή του ‘άλλου’ ή του ‘διαφορετικού’ υποχρεώνει το κράτος να απέχει πλήρως, φανερά ή υπόγεια, από κάθε προσπάθεια αφομοίωσης του διαφορετικού, που ίσως να είναι αντικειμενικά πιο ευαίσθητος, σε σύγκριση μ’ εκείνον που ανήκει στην περισσότερο ομοιογενή πλειοψηφία του πληθυσμού, όπως συμβαίνει στον τόπο μας.
Ακόμα ως λαός και ως χώρα έχουμε δρόμο για να φθάσουμε να γευτούμε τους καρπούς μιας ώριμης δημοκρατικής κοινωνίας ‘εν πορεία’. Όταν φθάσουμε στο σημείο ωριμότητας που ανέφερα πριν λίγο, μάλλον θα είναι περιττό θα είναι περιττό για τους Μουσουλμάνους της Θράκης να επικαλούνται τις διατάξεις της Συνθήκης της Λοζάνης, όποτε κάτι δεν πηγαίνει ικανοποιητικά καλά για τη μειονότητα.
Μέχρι να ωριμάσουμε ως εθνική κοινωνία και ώσπου οι τοπικές κοινωνίες στη Θράκη ανοίξουν τους ορίζοντές τους γκρεμίζοντας τα τείχη των προκαταλήψεων, της ημιμάθειας και του αδικαιολόγητου φόβου, δυστυχώς, για να διακρίνονται με ευχέρεια κάποια πράγματα, οφείλουμε να αναφερόμαστε σε μειονότητες και σε μειονοτικά ζητήματα.

Ένα ζήτημα, που δεν το συναντούμε μόνο στη Θράκη, αλλά εδώ προσλαμβάνει διαστάσεις, που για ποικίλους λόγους δεν είναι ανεκτές πια, είναι η προσπάθεια εκμαυλισμού του πολιτικού φρονήματος των μειονοτικών πολιτών. Τούτο το ζήτημα προβάλλει ως άμεσης προτεραιότητας ανάγκη, που δεν μπορεί να αναμένει τον καιρό της ωριμότητας, και πρέπει να παύσει επιτέλους αυτή η εκμετάλλευση, τόσον εκ μέρους πολιτικών κομμάτων του τόπου μας, που επιδιώκοντας να “κλέψουν” τις ψήφους των μειονοτικών πολιτών, υπόσχονται πολλά και διάφορα ή προχωρούν και στην υλοποίηση παροχών ή στη ρύθμιση καταστάσεων, που αν τα κρίνει κάθε σοβαρός πολίτης αντικειμενικά, ορισμένα απ’ αυτά είτε είναι άχρηστα, είτε και επιζήμια για τη Θράκη και τους κατοίκους της. Από την άλλη μεριά υπάρχει η τουρκική εξωτερική πολιτική, που κατά καιρούς αναδεικνύει ως δήθεν μείζον ζήτημα την κατάσταση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες που αφορούν την εσωτερική πολιτική κατάσταση της γειτονικής μας χώρας.
Έχω τη γνώμη, ότι οι μειονοτικοί πολίτες της Ελλάδος, που γίνονται θύματα εκμετάλλευσης από παράγοντες της πολιτικής , είτε από εδώ, είτε από την αντίπερα όχθη του Έβρου και την άλλη πλευρά του Αιγαίου, με τη στάση τους θα πρέπει σιγά σιγά να παύσουν να προσφέρουν τους εαυτούς τους για να αναδεικνύονται “υβρίδια ηγετών”, αμφίβολων ικανοτήτων και ιδίως ανύπαρκτου ήθους. Αυτές οι “υβριδικές μορφές” των υποτιθέμενων ηγετών, συχνά οικοδομούν τη σταδιοδρομία τους όχι σε ουσιαστική προσφορά προς το λαό και τον τόπο, αλλά χρησιμοποιούν τεχνάσματα που προς στιγμή διεγείρουν φρούδες εντυπώσεις μόνο. Άλλοι πάλι απ’ αυτούς επιχειρούν να διατηρούν επίκαιρη μια τυχοδιωκτική εθνικιστική πολιτική, εντελώς ξένη προς τα γνήσια συμφέροντα των Μουσουλμάνων της Θράκης, που μόνο προβλήματα μπορεί να παραγάγει, αν συγκλίνουν προς τούτο οι περιστάσεις και μέχρι τώρα ουδέποτε υπήρξε ωφέλιμη για τους μειονοτικούς πολίτες της χώρας. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, το φαινόμενο του “υβριδικού ηγέτη” που ανέφερα πιο πάνω, εμφανίζεται τόσο μεταξύ των Χριστιανών, όσο και μεταξύ των Μουσουλμάνων της Θράκης. Συχνά ‘κοσμούν’ με την παρουσία τους την ελληνική Βουλή ή επιδιώκουν να καταλάβουν κατά καιρούς, και συχνά το επιτυγχάνουν, κάθε είδους θέσεις και αξιώματα….

Πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές στη χώρα. Η κυβέρνηση, σπεύδει με υπουργούς και άλλα σημαντικά στελέχη της, να συνδράμει στην αύξηση και στην εδραίωση της εκλογικής δύναμης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας μεταξύ των Ελλήνων Μουσουλμάνων στη Θράκη. Και στα πλαίσια της προσπάθειας του κόμματος που κυβερνά να αλιεύσει υψηλά ποσοστά ψήφων στη Θράκη πληροφορούμαστε ότι θα γίνουν εξαγγελίες μέτρων, που θα ικανοποιήσουν τη μουσουλμανική μειονότητα.
Υπόσχεση για ένα καινούργιο νόμο για τα βακούφια στη Θράκη. Το ίδιο θέμα απασχολεί, για διαφορετικούς λόγους, και την Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του κ. Ερντογάν. Η ελληνική κυβέρνηση λες και είναι δρομέας ταχύτητας, φαίνεται να επιδιώκει να προλάβει την τουρκική συνάδελφό της, και να προτείνει πρώτη η ίδια, πριν απ’ τους Τούρκους, ένα νόμο για τα βακούφια. Έτσι όταν όταν ο κ. Γκιούλ επισκεφθεί την Ελλάδα όπως ακούγεται, μάλλον σύντομα, δεν θα έχει μάλλον περιθώρια παρατηρήσεων ή αιτιάσεων για τα μουσουλμανικά βακούφια.
Πληροφορίες μιλούν πως το νομοσχέδιο για τα βακούφια της κυβέρνησης εμφανίζει την ίδια «πρωτοτυπία» με ό,τι προβλέπει ο νόμος 1091/1980, ‘περί διοικήσεως και διαχειρίσεως των Βακουφίων …’, που ισχύει σήμερα. Αποξενώνει πέρα ως πέρα τον Μουφτή από την άσκηση εποπτείας στη διοίκηση και διαχείριση της βακουφικής περιουσίας της περιφέρειάς του. Το ζήτημα που προκαλεί είναι το εξής. Ο νόμος 1091/1980 είχε καταρτισθεί και είχε ψηφισθεί από τη Βουλή, όταν κυβέρνηση της χώρας είχε σχηματίσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός ο νόμος αφότου εμπλούτισε την ελληνική νομοθεσία ουδέποτε εφαρμόστηκε, είτε από κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, είτε από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει λοιπόν νόμος, που κρίθηκε ανεπιτυχής από τα όργανα του κράτους επί είκοσι επτά (27) ολόκληρα χρόνια και γι’ αυτό έμεινε ανεφάρμοστος και ήδη ετοιμάζεται καινούργιος νόμος για να ρυθμίσει τη διοίκηση και τη διαχείριση των βακουφίων της Θράκης, με τήρηση του ίδιου προσανατολισμού. Ο Μουφτής να μην έχει καμιά σχέση, ούτε καν λόγο με τα βακούφια.
Η πολιτεία θα πρέπει να έχει υπόψη της, αν επιθυμεί να εμφανίζεται αξιόπιστα στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στη διεθνή κοινότητα, ότι πράγματι στην Ελλάδα το άρθρο 13 του Συντάγματος, κατοχυρώνει απόλυτα ικανοποιητικά τη θρησκευτική ελευθερία σε όλες τις παραμέτρους της και προς κάθε κατεύθυνση.
Το ελληνικό κράτος επιχείρησε να ρυθμίσει νομοθετικά, θέματα που αφορούσαν τους Μουσουλμάνους υπηκόους του για πρώτη φορά με το νόμο ΑΛΗ΄/1882, όπου μεταξύ των άλλων προβλεπόταν ότι οι Μουφτήδες «… εξελέγχουσι την διαχείρισιν της τε κινητής και ακινήτου περιουσίας των μωαμεθανικών φιλανθρωπικών και θρησκευτικών ιδρυμάτων, τζαμίων, τεκέδων κ.λπ., υπό την επίβλεψιν της κατά τόπους διοικητικής αρχής, διορίζουσι και παύουσι τους διαχειριστάς αυτών».
Μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων υπογράφεται η Σύμβαση Ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας της 1/14.11.1913, γνωστή ως Συνθήκη των Αθηνών, που κυρώθηκε με το Ν. ΔΣΙΓ΄/1913. Στο άρθρο 11 της Συνθήκης αυτής, μεταξύ των αρμοδιοτήτων των Μουφτήδων είναι η άσκηση εποπτείας όσον αφορά τη διοίκηση των βακουφικών κτημάτων.
Ακολούθησε ο νόμος 147/1914 «περί της εν ταις προσαρτωμέναις χώραις εφαρμοστέας νομοθεσίας και της δικαστικής αυτών οργανώσεως», που κατ’ εξαίρεση διατηρεί σε ισχύ στην Ελλάδα τον θεμελιώδη οθωμανικό νόμο περί γαιών -(Κανούν-Ναμέι Εραζί)- της 7ης Ραμαζάν 1274 (1856) ο οποίος προσδιορίζει τη φύση των βακουφιών.
Για πρώτη φορά το ελληνικό κράτος με το νόμο 2345/1920 «περί προσωρινού αρχιμουφτή και μουφτήδων… και περί διαχειρίσεως των περιουσιών των Μουσουλμανικών Κοινοτήτων» αποφασίζει να ρυθμίσει λεπτομερέστερα ζητήματα των βακουφιών.
Ο νόμος 2345/1920 είναι επηρεασμένος από το πνεύμα που συνείχε τα συμβαλλόμενα μέρη κατά την κατάρτιση της Συνθήκης Ειρήνης των Αθηνών του 1913 και στις διατάξεις του παρατηρούμε να επιδεικνύεται ο οφειλόμενος σεβασμός σ’ ένα θεσμό κοινωνικής πρόνοιας της μουσουλμανικής κοινότητας της χώρας, που οι ρίζες του βρίσκονται στη βαθειά ευσέβεια και φιλαλληλία των πιστών του Ισλάμ. Η εποπτεία της διοίκησης και διαχείρισης των βακουφιών σύμφωνα με τον προηγούμενο νόμο ανήκει στο Μουφτή.
Τα βακούφια είναι μουσουλμανικός θεσμός ευσέβειας και κοινωνικής αλληλεγγύης και πρόκειται για περιουσίες που αφιερώνονται αμετάκλητα στην εξυπηρέτηση ενός θεμιτού σκοπού σύμφωνα με τον Ιερό Μουσουλμανικό Νόμο. Οι βακουφικές περιουσίες, ιδίως τα ακίνητα, κατ’ αρχάς είναι αναπαλλοτρίωτες και αντιμετωπίζονται ως πράγματα ‘θείου δικαίου’.
Αν λοιπόν για τέτοιου είδους περιουσίες δεν έχει λόγο ο Μουφτής, τότε έχουμε παραβίαση των όρων απόλαυσης του θεμελιώδους δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας.
Επειδή, καλώς ή κακώς, η Ελλάδα αναγνωρίζει ‘επικρατούσα θρησκεία’, αυτήν της Ορθόδοξης Εκκλησίας, θα θέλαμε να θέσουμε το αφελές ερώτημα, τί θα συνέβαινε αν με νόμο του κράτους τα οποιασδήποτε φύσης και λειτουργίας ορθόδοξα θρησκευτικά ιδρύματα αποξενώνονταν από την εποπτεία του επιχώριου Μητροπολίτη; Μάλλον θα έπεφτε η κυβέρνηση της χώρας….
Πρόκειται να γίνουν εξαγγελίες για δημιουργία νέων ‘μειονοτικών σχολείων’ στη Θράκη. Ίσως ικανοποιηθούν ορισμένοι παράγοντες της Θράκης με την εξαγγελία αυτή. Το ερώτημα είναι πιο ουσιαστικό. Πώς θα λειτουργούν τα νέα σχολεία όταν ανοίξουν; Όπως και τα υπάρχοντα; Θα στελεχώνονται με αποφοίτους της ΕΠΑΘ, οι οποίοι για λόγους αντικειμενικούς έχουν μειωμένα προσόντα σε σύγκριση με τους συναδέλφους τους εκπαιδευτικούς που αποφοιτούν από τα Πανεπιστήμια; Θα παράγουν αποφοίτους που δεν θα γνωρίζουν ελληνικά και επομένως θα είναι καταδικασμένοι είτε να ζήσουν στο ‘γκέτο’ της θρακικής επαρχίας είτε να επιδιώξουν την θαλπωρή της εμφανιζόμενης σαν καλής μαμάς Τουρκίας; Αν οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας με την ίδρυση και άλλων μειονοτικών σχολείων θεωρούν πως έχουν λύσει το ζήτημα της μειονοτικής εκπαίδευσης, τότε να παύσουν οι χρηματοδοτήσεις για το ‘Πρόγραμμα Φραγκουδάκη’.
Θα μισθοδοτούνται οι Ιμάμηδες από το κράτος, τρίτη εξαγγελία πριν από τις εκλογές. Ένα τέτοιο μέτρο συνιστά εφαρμογή από το κράτος της αρχής της ισότητας και τίποτε περισσότερο. Δεν είναι δωρεά, είναι υποχρέωση. Εφόσον το ελληνικό δημόσιο μισθοδοτεί τους κληρικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στα πλαίσια της συνταγματικά κατοχυρωμένης ισότητας οφείλει να μισθοδοτεί τους Μουσουλμάνους Ιμάμηδες, τους Ισραηλίτες Ραβίνους, τους Ευαγγελικούς Ποιμένες, τους λειτουργούς της εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και τους κληρικούς της Καθολικής Εκκλησίας….

Κύριοι και κυρίες του προσκηνίου της πολιτικής σ’ αυτή τη χώρα, εμφανισθείτε επιτέλους ειλικρινείς απέναντι στο Λαό. Ο Λαός της Ελλάδος είναι ένας, ως νομική και πολιτική έννοια. Αποτελείται από Χριστιανούς κάθε ομολογίας (έστω και αν αυτός ο όρος δεν αρέσει στους Ορθοδόξους), από Μουσουλμάνους, από ελάχιστους δυστυχώς Εβραίους (οι πιο πολλοί δεν επέζησαν από τα κολαστήρια του Ράιχ) και από πιστούς οποιασδήποτε άλλης θρησκείας ή πίστης, από απίστους, από ανγωστικιστές και αθρήσκους. Η θητεία σας στο Κοινοβούλιο και στην Κυβέρνηση επιτέλους είναι διακονία του Λαού, δεν είναι ερωτική σχέση με την εξουσία, που έναντι οποιουδήποτε κόστους δεν θα πρέπει να χάσετε….
Επειδή το περιοδικό αυτό επιδιώκει να διακονεί τους Μουσουλμάνους της πατρίδας μας, σας ζητούμε, να δείξετε σεβασμό, τον οφειλόμενο, στο τμήμα του εκλογικού σώματος που τηρεί τη μουσουλμανική θρησκεία και κατοικεί στους νομούς της Θράκης….
Μην παρουσιάζετε ως προεκλογικές εξαγγελίες, κατασκευάσματα ή «λύσεις προβλημάτων» που είτε κατ’ ουσία δεν είναι προς όφελος των Μουσουλμάνων της Θράκης, είτε καταδεικνύουν ασέβεια σε θεσμούς της πίστης και των παραδόσεών τους, είτε αποτελούν εκπλήρωση υποχρεώσεων του κράτους, που επί χρόνια χωρίς δικαιολογία παρέμεναν ανεκπλήρωτες.

Κυρίες και κύριοι Πολιτικοί και Πολιτευτές της Θράκης και της υπόλοιπης Ελλάδος. Έχετε υποχρέωση να δώστε λύση, όχι ως προεκλογική εξαγγελία, αλλά γιατί είστε υποχρεωμένοι χάριν της νομιμότητας να το κάνετε, στο εξής πρόβλημα: Όσο ήταν σε ισχύ το άρθρο 19 του ήδη καταργημένου Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, πολλοί και πολλές Θρακιώτες και Θρακιώτισσες μουσουλμανικής πίστης στερήθηκαν την ελληνική υπηκοότητα. Ορισμένοι ζουν στην Ελλάδα ως ανιθαγενείς. Κάποιοι άλλοι δεν γύρισαν πίσω, μα έμειναν στο εξωτερικό γιατί δεν τους το επέτρεψαν ή δεν βρήκαν τον τρόπο και έπρεπε να βιοπορισθούν. Το άρθρο 19 καταργήθηκε. Η παρανομία του ελληνικού κράτους σε βάρος εκείνων που τους αφαίρεσε την υπηκοότητα συνεχίζεται! Λοιπόν Κύριοι και Κυρίες τί λέτε, θα τολμήσετε επί τέλους μια λύση γι’ αυτούς τους ανθρώπους χωρίς προαπαιτούμενα και περιττές προϋποθέσεις; Να αποδώσετε αμέσως την ελληνική υπηκοότητα σε όσους και όσες τη στερήθηκαν, είτε ζουν στη χώρα, είτε στο εξωτερικό.

Azınlıkça
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2007
Γ. ΔΟΥΔΟΣ