Πάλι για την κρίση των ελληνοτουρκικών

Azınlıkça
Ekim 2006
Sayı 30
ΑΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πάλι για την κρίση των ελληνοτουρκικών

Η κα Καρα Χασάν και τα F-16.

Εγώ την κυρία Γκιουλμπεγιάζ Καρά Χασάν δεν την γνωρίζω. Και ούτε θα την γνωρίσω, διότι έχει σοβαρότερους μπελάδες από να κάνει την γνωριμία μου. Μετά, δε, τις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές θα ξεχαστεί, έχοντας καεί σαν πυροτέχνημα. Κι αυτό, διότι όσο αξιόλογη κι αν είναι, ως επιστήμων και ως μειονοτική γυναίκα, αναδείχτηκε στη θέση της υποψήφιας για υπερνομαρχία (άλλη άχρηστη θέση κι αυτή, αλλά ας μην το συζητήσουμε εδώ) μέσα από μια διαδικασία, στην οποία η μειονότητα δεν είχε λόγο. Επιπλέον, αν με την υπόδειξή της ως υποψήφιας, ο κος Γιώργος Παπανδρέου προσπαθούσε να σοκάρει τη μειονότητα για να την βγάλει από την πολιτική και πολιτιστική καθυστέρησή της, καλό θα ήταν να το είχε προσπαθήσει λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν το κόμμα του βρισκόταν στην εξουσία. Θα μπορούσε, δηλαδή, να είχε βοηθήσει στη βελτίωση της εκπαίδευσης, της περίθαλψης, των συγκοινωνιών και όλα τα άλλα, τα ταπεινά, που φτιάχνουν λίγο-λίγο την καθημερινότητά μας. Θα μπορούσε να είχε ιδρύσει ένα τοπικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό που να εκπέμπει στα τούρκικα και στα πομάκικα, αν ήθελε να μην πέφτει η μειονότητα θύμα της δορυφορικής προπαγάνδας του κάθε προξενείου. Θα μπορούσε, ακόμη, να έχει επιβάλλει στο κόμμα του (όπως επέβαλε και αρκετά άλλα) να αποδέχονται τους μειονοτικούς έλληνες ως ισότιμους. Δεν έχει σημασία αν δεν ήθελε ή αν δεν μπορούσε, πάντως όσο ήταν στην κυβέρνηση δεν το έκανε.

Έτσι, φτάσαμε στη γελοία ή μάλλον τραγική κατάσταση το μέγα μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, παρασυρόμενο από τους διαμορφωτές της, να χαρίζει τη μειονότητα στην Τουρκία και μετά να ζητάει από την ίδια τη μειονότητα το λόγο για τον οποίο αυτή αυτοχαρακτηρίζεται (όλη η εν μέρει) ως «τουρκική». Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν τραγικό να αντιμετωπίζεται ως όμηρος της Ελλάδας η κα Καρά Χασάν και οι συνομήλικοί της μειονοτικοί για τα Σεπτεμβριανά της Πόλης, για μια εποχή δηλαδή κατά την οποία όχι αυτοί οι ίδιοι δεν είχαν γεννηθεί αλλά ούτε καν οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τους.

Κι έτσι βρέθηκε, η καημένη η νεαρή κα Καρά Χασάν να δέχεται επιθέσεις κι από τα αριστερά της κι από τα δεξιά της, χωρίς να την υπερασπίζονται παρά ελάχιστοι και κυρίως όχι αυτός που την έβγαλε από την αφάνεια για να την ρίξει βορά στα κανάλια και τους «ελληναράδες» των τηλεπαραθύρων. Κι αντί να μιλάει για το τι θα μπορούσε να προσφέρει στην περιοχή, καθόταν να απολογείται για το αν και πώς θα τιμούσε την επέτειο της 25ης Μαρτίου, αν είχε υπογράψει ή όχι το αίτημα για τον τουρκικό σύλλογο και άλλα τέτοια παντελώς άσχετα από την αυτοδιοίκηση. Και -κακά τα ψέμματα- για την αυτοδιοίκηση δεν είχε τίποτε να πει, καθώς η θέση του υπερνομάρχη είναι μόνο για το θεαθήναι και βεβαίως εξαρτάται άμεσα από τα κονδύλια που θα του διαθέσει η κυβέρνηση. Και όλοι έχουμε δει πως τα κονδύλια της αυτοδιοίκησης σταματάνε μυστηριωδώς λίγο πριν τα μειονοτικά χωριά. Τι διάβολο, ούτε για κάδους δεν περισσεύουν τα λεφτά που φτάνουν μέχρι τη Ροδόπη; Οπότε, εάν το κράτος δεν σκοπεύει να δώσει λεφτά για την ανάπτυξη των χωριών, ιδιαίτερα αυτών της μειονότητας που έχουν μείνει πίσω, τι νόημα έχει αν ο υπερνομάρχης λέγεται Καρά Χασάν ή Καραμανλής ή Καρατζαφέρης;

Διαβάζω στην «Ελευθεροτυπία» ότι πάνω από 11.000.000 ευρώ κόστισαν στην χώρα μας μόνο τα καύσιμα των αεροσκαφών για τις αναχαιτίσεις από Μάιο 2005 έως Μάιο 2006. Ότι πάνω από 45.000.000 ευρώ ξοδεύτηκαν για τα αντίστοιχα ανταλλακτικά και υλικά. Ότι γι' αυτές τις αναχαιτίσεις έγιναν περί τις 2.600 πτήσεις αεροσκαφών. Κι ότι το κόστος ενός και μόνο F-16, ήγουν περί τα 50.000.000 ευρώ, αρκεί για να υπερκαλύψει τις οικονομικές απαιτήσεις των ΑΕΙ, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, βράζουν από τις κινητοποιήσεις φοιτητών και διδασκόντων.

Θα μου πουν ορισμένοι ότι αυτά είναι κονδύλια που διατίθενται για την εθνική άμυνα και δεν πρέπει να αμφισβητούμε τη σκοπιμότητα τέτοιων δαπανών. Παρότι διαφωνώ, επειδή πιστεύω ότι δεν είναι παρά πεταμένα λεφτά (και δυστυχώς και άνθρωποι μαζί μ' αυτά!) για την ικανοποίηση πολεμοκάπηλων εντός και εκτός Αιγαίου και Μεσογείου, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: αφού η έρμη η Ελλάδα δίνει τόσα λεφτά (και ανθρώπους) γι' αυτή την εθνική άμυνα, πώς γίνεται και αισθάνεται τόσο ανασφαλής σχετικά με τη μειονότητα; Μήπως επειδή ξέρει πολύ καλά ότι αν είχε επενδύσει εφάπαξ σ' αυτήν την αδικημένη φούχτα ανθρώπων ένα μικρό απειροελάχιστο ποσοστό από τα κολοσσιαία ετήσια ποσά που αναφέραμε παραπάνω, δεν θα είχε κανένα λόγο να ανησυχεί; Αλλά τι λέμε; Αν δεν ανησυχούσαν η Ελλάδα (και υποθέτω αντίστοιχα και η Τουρκία) πώς θα έβγαζαν το ψωμάκι τους και το παντεσπάνι τους οι έμποροι του θανάτου; Γιατί, όπως, και να το κάνουμε, η ειρήνη δεν δίνει καλές μίζες...