ΣΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΡΕΙΟΥ…

Αζινλίκτσα
Τεύχος:33
Σεπτέμβριος 07
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

Συχνά, ζώντας στις ανέσεις της εποχής μας, έχουμε την ψευδαίσθηση πως τα πράγματα πάντοτε ήταν έτσι. Δηλαδή, πως πάντοτε υπήρχε τηλεόραση και τηλέφωνο, πάντοτε υπήρχαν γρήγορα αυτοκίνητα, που σχεδόν ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να διαθέτει, πάντοτε υπήρχαν computers και μάλλον, εδώ και χρόνια μπορούμε να σερφάρουμε στον παγκόσμιο ιστό του internet….

Οι θεολόγοι, οι παπάδες, οι ιμάμηδες και οι ιεροκήρυκες, μας διδάσκουν πως ο άνθρωπος πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού, πως είναι ο αντιπρόσωπος (χαλίφης) του Θεού στη γη, ο άρχοντας αυτού του πλανήτη, ο εκλεκτός κυρίαρχος της κρίσης….

Πράγματι, τα επιστημονικά δεδομένα που είναι διαθέσιμα μέχρι σήμερα βεβαιώνουν, ότι το ανθρώπινο ον, διαφέρει από τα υπόλοιπα θηλαστικά του πλανήτη, που είναι η κατοικία μας, στο ότι διαθέτει νόηση και συνείδηση. Η κατάσταση όμως του ανθρώπου δεν ήταν πάντοτε αυτή που γνωρίζουμε σήμερα και θεωρούμε ως κάτι δεδομένο και αδιαμφισβήτητο. Από την μακρινή εποχή που εμφανίσθηκε στο φλοιό της γης το ον που ονομάσθηκε ‘άνθρωπος’, ως τη θαυμαστή, -για πολλούς λόγους-, περίοδο της συμπαντικής ιστορίας που διανύουμε, η εξελικτική πορεία του ανθρώπου υπήρξε μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια.

Οι μύθοι όλων των φυλών του ανθρώπινου γένους διασώζουν με τον δικό τους απαράμιλλο τρόπο το πέρασμα του ανθρώπου από την προϊστορία στην ιστορία, την υπέρβασή του από τη θέση του φοβισμένου παρατηρητή των κοσμικών συμβάντων στη θέση του τολμηρού πρωταγωνιστή στη δημιουργία των γεγονότων.

Αυτή η εξέλιξη του ανθρώπου, που περισσότερο έχει να κάνει με επανειλημμένα άλματα όσον αφορά την ποιότητα στον τρόπο ζωής και στον τρόπο κατανόησης του κόσμου, παρά σε βιολογικές μεταβολές του είδους, δεν υπήρξε μια διαδικασία αυτόματη. Απεναντίας υπήρξε καρπός του ανθρώπινου νου και των θαυμαστών λειτουργιών του και αποτέλεσμα της ενδόμυχης δίψας που «τυραννεί» όλους μας, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, από την αυγή της παρουσίας του ανθρώπινου είδους στη γη, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να εννοήσουμε τους ομοίους μας και το περιβάλλον, να κατακτήσουμε το σύμπαν….

Η εξέλιξη που ανθρώπου, εξαιτίας της οποίας θρυμματίστηκαν τα δεσμά που καθήλωναν τους απώτατους προγόνους μας στη λάσπη της στοιχειώδους επιβίωσης και της διαιώνισης του είδους, κάτι γνώριμο και κοινό σε όλα τα υπόλοιπα ανεπτυγμένα θηλαστικά της πλανητικής πανίδας, οφείλεται στη διαδικασία της καλλιέργειας του νου με γνώσεις, με άλλα λόγια, σ’ αυτό που λέμε ‘μόρφωση’ και το οποίο επιτυγχάνεται με την εκπαίδευση!

Η εκπαίδευση υπήρξε και αποτελεί την πιο σοβαρή και σημαντική διαδικασία ποιοτικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Η εκπαίδευση υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί τη μήτρα του ανθρώπινου πολιτισμού. Η μόρφωση ως προϊόν της εκπαίδευσης οδήγησε τον άνθρωπο στην ικανότητα διαμόρφωσης συνείδησης μεταξύ ελευθερίας και ανελευθερίας, δικαίου και αδίκου. Ουσιαστικά η εκπαίδευση προίκισε τους ανθρώπους με τις ικανότητες να δημιουργήσουν πολιτισμό και ιδίως αυτό που διεθνώς ονομάζουμε ‘κουλτούρα’, ενώ η ελληνική γλώσσα διαθέτει για να προσδιορίσει το ίδιο φαινόμενο τη λέξη ‘παιδεία’, που είναι συγγενής με τη λέξη ‘εκπαίδευση’.



Τα κεντρικά πρόσωπα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δηλαδή της μυσταγωγικής μετάγγισης γνώσεων από ένα άτομο σε άλλο είναι ο Δάσκαλος ή η Δασκάλα και η Μαθήτρια ή ο Μαθητής. Ο Δάσκαλος και η Δασκάλα, σε όλους τους λαούς, σε όλες τις χώρες, σε κάθε πολιτισμό σε τούτο τον πλανήτη, είναι κατά τη γνώμη μου, ο πιο σημαντικός και αξεπέραστος ήρωας. Δεν είναι οι βασιλείς, ούτε οι στρατηγοί, ούτε οι άλλοι άρχοντες όπως κι λέγονται, που βάζουν τα θεμέλια για να ανθίσει η ιστορία, αλλά οι Δασκάλες και οι Δάσκαλοι. Δεν είναι οι κληρικοί και οι κάτοχοι της γνώσης της θρησκείας που χτίζουν τον πολιτισμό, αλλά οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες. Χρησιμοποιώ το κεφαλαίο «Δ» γράφοντας τις λέξεις ‘Δάσκαλος’ και ‘Δασκάλα’, γιατί αναφέρομαι στο δάσκαλο που έχει συναίσθηση του χρέους του, που αγαπά τους μαθητές και τις μαθήτριες που έχει στην τάξη.

Δεν αναφέρομαι στους δημοσίους υπαλλήλους του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που είναι διορισμένοι σε σχολεία κάθε μορφής και σε ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης για να εισπράττουν κατά κύριο λόγο το μισθό τους και κατά δεύτερο λόγο να πετάνε και κάποια ξεροκόμματα «γνώσεων» σε όσους και όσες έχουν τη δυστυχία να τους αντικρύζουν στην τάξη ή στο αμφιθέατρο σαν διδάσκοντες. Στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, δυστυχώς, δεν είναι ευάριθμοι οι πανεπιστημιακοί εκπαιδευτικοί που υποτίθεται ότι είναι μέλη του διδακτικού και επιστημονικού προσωπικού του ιδρύματος, ενώ τον περισσότερο καιρό τους τον ξοδεύουν στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς θεωρούν το Δημοκρίτειο ως το προστάδιο μιας «λαμπρής» καριέρας σε πανεπιστήμια της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης!

Δεν είναι ευάριθμοι δυστυχώς, οι εκπαιδευτικοί της Δημοτικής Εκπαίδευσης, που τη μια μέρα διορίζονται σε κάποιο ορεινό χωριό της Ροδόπης και την επομένη «βάζουν θεούς και δαίμονες» μπροστά, για να επιτύχουν απόσπαση κάπου αλλού, κατά τα κριτήρια των επιθυμιών τους. Τέλος, δεν ευάριθμοι οι Χριστιανοί εκπαιδευτικοί που διορίζονται σε μειονοτικά σχολεία της Θράκης, για να διδάξουν σε αγοράκια και κορίτσια που είναι Μουσουλμάνοι ελληνικά και να βοηθήσουν να σπάσουν επιτέλους οι σιδεριές της κοινωνικής περιθωριοποίησης γι’ αυτά τα Ελληνόπουλα και τελικά, μόνο το καθήκον για το οποίο τους πληρώνει αδρά η πολιτεία δεν κάνουν. Όλοι αυτοί, που ανέφερα πιο πάνω δεν είναι Δάσκαλοι, ούτε Δασκάλες· πρόκειται για μισθοσυντήρητους του Δημοσίου που έχουν την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, όπως άλλοι έχουν τις ιδιότητες του αστυνομικού, του εφοριακού κ.λπ.. Αυτοί οι εκπαιδευτικοί δημόσιοι υπάλληλοι, που κατά πρώτο λόγο ενδιαφέρονται για τις ημερομηνίες καταβολής του μισθού, τουλάχιστον σε τούτο το άρθρο με αφήνουν οργισμένα αδιάφορο.

Αυτό το άρθρο το αφιερώνω στην κυρία Χαρά Νικοπούλου, Δασκάλα του Μειονοτικού Δημοτικού Σχολείου του Μεγάλου Δερείου του Νομού Έβρου. Ο λόγος της αφιέρωσης απλός και αναγκαίος: Επιτέλους, σ’ ένα περιβάλλον έκπτωσης της δημόσιας εκπαίδευσης της χώρας, αξίζει να προβληθούν ορισμένοι εκπαιδευτικοί, που πρωτίστως είναι Δάσκαλοι και εντελώς συμπτωματικά ή γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Η κυρία Νικοπούλου θα μπορούσε να υπηρετεί σε κάποιο σχολείο είτε κοντά στη Θεσσαλονίκη, είτε και μέσα στην πόλη. Θα μπορούσε να είναι τοποθετημένη σε κάποιο Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, χωρίς την ευθύνη της παιδαγωγίας. Η κυρία Νικοπούλου δεν είναι νεόφυτη στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση που έτυχε να τοποθετηθεί στη Ροδόπη. Η κυρία Νικοπούλου είναι Δασκάλα, που έχει αγαπήσει τα παιδιά της στο Μεγάλο Δέρειο, έχει αγαπήσει τους ανθρώπους αυτού του ακριτικού χωριού. Έχει πάρει πολύ σοβαρά την αποστολή της ως Δασκάλας, όπως άλλωστε αρμόζει σε τέτοιο λειτούργημα.

Η κυρία Χαρά Νικοπούλου δεν είναι φίλη μου. Δεν έχω κάποιο λόγο για να τη «λιβανίσω». Κάποια φορά τη γνώρισα μαζί με το σύζυγό της, μάλιστα για λίγο, μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω αρκετά για το έργο της στο σχολείο του χωριού, από φίλου μου Δερειώτη και αποφάσισα να γράψω γι’ αυτή τη Δασκάλα.

Μολονότι οι καιροί έχουν περάσει, οι συνθήκες έχουν αλλάξει, δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι, Μουσουλμάνοι Έλληνες, που περηφανεύονται να διατυμπανίζουν πως είναι Τούρκοι, αν και συχνά, τουλάχιστον φυλετικά, δεν είναι, που επιδιώκουν με κάθε μέσο να βάζουν εμπόδια ή να δημιουργούν προβλήματα στην πορεία απεγκλωβισμού των νέων Μουσουλμάνων από τα αδιέξοδα και τους αποκλεισμούς του παρελθόντος. Έτσι, υπήρξε ένας Μουσουλμάνος από το Μεγάλο Δέρειο, που ολοφάνερα είναι ενοχλημένος, γιατί στο χωριό υπάρχει Δασκάλα, που διδάσκει ελληνικά στα παιδιά του Μειονοτικού Σχολείου, υπάρχει Δασκάλα, που μένει στο χωριό όλο το χρόνο, ακόμα και στις περιόδους των διακοπών, υπάρχει μια Δασκάλα, που ανήκει στο Μεγάλο Δέρειο, στα παιδιά και στους κατοίκους του χωριού. Υπάρχει μια Δασκάλα που θέλει να ομορφήνει το Σχολειό, ώστε να είναι μεγαλύτερη η χαρά των μικρών μαθητών και μαθητριών. Αυτό όμως ενοχλεί αυτόν τον Μουσουλμάνο, που δεν θέλει τα παιδιά να μάθουν καλά ελληνικά, δεν βλέπει με καλό μάτι την προοπτική, οι αυριανοί ενήλικες κάτοικοι του Μεγάλου Δερείου, κρατώντας την πίστη τους, την ταυτότητά τους, συνεχίζοντας να μιλούν τη γλώσσα που έμαθαν από τη μάνα και τον πατέρα τους, να είναι ενεργοί Έλληνες πολίτες και να συμμετέχουν στην προκοπή της τοπικής και της εθνικής κοινωνίας αυτής της χώρας, που είναι η πατρίδα τους. Έφτασε λοιπόν αυτός ο κύριος από το Μεγάλο Δέρειο, που δυσαρεστήθηκε από τον ζήλο της κυρίας Νικοπούλου να την απειλήσει, με τον γνωστό τρόπο, τον απανταχού της Ελλάδος «κοτζαμπάσηδων»: «Πρόσεξε γιατί θα σε στείλω…..». Την απείλησε με μετάθεση από το Μεγάλο Δέρειο ο ανόητος χωρικός, πιθανώς μίσθαρνο όργανο υπηρεσίας ξένου κράτους στον τόπο μας!

Δεν έφταναν οι απειλές του παραπάνω κυρίου, -(τα στοιχεία ταυτότητάς του είναι γνωστά στον υπογράφοντα, αλλά θεωρούμε περιττό να τα δημοσιοποιήσουμε, διότι θα μπορούσε να εκληφθεί τούτο από τον ίδιο, λόγω της ευήθειάς του, ως αιτία κομπασμού και ‘ηρωισμού’(sic!)-, έφθασε και ο αρμόδιος προϊστάμενος στο Γραφείο να κάνει συστάσεις στην κυρία Νικοπούλου, περί της ανάγκης να ελίσσεται «διπλωματικά» στη συναναστροφή της με τους Μουσουλμάνους του χωριού. Είναι γνωστό πως στη Θράκη υπάρχει κλιμάκιο του Υπουργείου Εξωτερικών, με επικεφαλής ικανότατο Διπλωμάτη και στελέχη έμπειρους υπαλλήλους, με πείρα και γνώση. Αλλοίμονο αν η «διπλωματία» ήταν αρμοδιότητα του όποιου Προϊσταμένου Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Αγαπητέ μου κύριε Προϊστάμενε της κυρίας Νικοπούλου, -(δυστυχώς αγνοώ τα στοιχεία ταυτότητάς σας)-, αν δεν κάνω λάθος δικό σας έργο είναι η παροχή άρτιας εκπαίδευσης στα παιδιά που φοιτούν στα δημόσια μειονοτικά δημοτικά σχολεία της Ελλάδος. Επίσης έχετε υπηρεσιακή υποχρέωση να ενθαρρύνετε Δασκάλους που επιδεικνύουν συνέπεια και ζήλο κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, με τον τρόπο που τα ασκεί η κυρία Χαρά Νικοπούλου. Επίσης έχετε υποχρέωση να μην ανέχεστε, επιτέλους, κηφήνες εκπαιδευτικούς, που ενώ τοποθετούνται στα μειονοτικά σχολεία, δεν παράγουν εκπαιδευτικό έργο, επιδεικνύοντας έμπρακτη απαξία στους Μουσουλμάνους μαθητές και μαθήτριές τους. Έχετε καθήκον ως δημόσιος υπάλληλος απέναντι σ’ αυτή την πατρίδα που λέγεται Ελλάδα και απέναντι στους Μουσουλμάνους συμπατριώτες μας, γονείς και παιδιά, να ζωγραφίσετε με τα πλέον μελανά χρώματα τα φύλλα ποιότητας σκόπιμα ανεπαρκών εκπαιδευτικών, που αρνούνται να προσφέρουν άριστες εκπαιδευτικές υπηρεσίες στα μειονοτικά σχολεία. Η λεγόμενη μειονοτική εκπαίδευση είναι ελλιπής από ποικίλες πλευρές. Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι υπάρχει μειονοτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελεί κεφαλαιώδες πρόβλημα. Τουλάχιστον, αν η συμπεριφορά των εκπαιδευτικών των μειονοτικών δημοτικών σχολείων, -Μουσουλμάνων και Χριστιανών-, άλλαζε ριζικά και μεταμορφώνονταν όλοι τους, ή έστω το συντριπτικό πλήθος τους σε Δασκάλους και Δασκάλες, ευελπιστώ πως θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας ευοίωνης νέας αφετηρίας για την ουσιαστική μόρφωση των νέων Μουσουλμάνων και ιδίως όσων κατοικούν στον ορεινό όγκο της Ροδόπης.